Het Witte Kind

Het verhaal van het lelijke eendje van Hans Christian Andersen is niet zomaar een sprookjes verhaal. Het is een autobiografische weergave van zijn leven.

In al zijn verhalen zitten geheime symbolieken verscholen. Achtergelaten in geschrift om je te herinneren aan het vertrouwen en de grootsheid die liggen te wachten tijdens je reis van transformatie in dit leven, en waarom het soms zo moeilijk aanvoelt.
Binnen de numerologie, droeg Hans Christian de energie van het levenspad 11, dit is tevens ook mijn energie en misschien ook wel die van jou. Hij laat zien dat binnen deze energie het de bedoeling is om anders te zijn, om die pionier te zijn, de inspirerende boodschapper. Om het licht te zijn voor anderen op hun weg.
De tweedeling wat het nummer 11 heeft is dat er zelfredzaamheid en onafhankelijkheid in zit maar ook een verlangen om erbij te horen.
Ook zonder de energie van dit nummer zul jij je wellicht herkennen in dit prachtige maar toch heel realistisch verhaal
Reis je mee?
Neem een kopje thee en ga er rustig voor zitten.

Het eerste wat er gebeurd in het verhaal, is dat hij als laatste geboren wordt. Al zijn broers en zussen zijn al uit het ei, maar bij hem duurt het langer want zijn ei is groter en heeft een andere kleur.
Hij ontwikkelt zich vanaf het begin af aan langzamer, en zijn moeder voelt meteen dat er iets mis is met hem.
Dit is vaak typerend voor mensen met de energie van een meester getal. De neiging om langzamer te ontwikkelen, en later je grootsheid te ontdekken. Vaak zo rond je 30ste of 40ste, en de reden daarvan is dat er een grote nadruk ligt op een bepaalde "superkracht".

Een ongelofelijke intensiteit van focus en dus illustreert dit deel van het verhaal dat je langzamer ontwikkelt maar dat is met reden. Aan het einde van het verhaal word het duidelijker.

2e fase is dat het eendje meegenomen word naar de grote samenleving op de vijfer.

Moeder komt daar met haar nakomelingen bij de wijze geëerde eend. Zij word beschouwd als de leider omdat ze al bij andere cijfers is geweest en zo verondersteld wordt dat zij alles weet.
De wijze eend zegt tegen de moeder dat het eendje groot en lelijk is en dat het beste is om het eendje in de steek te laten.
Het is misschien herkenbaar voor jou. Het is waar je mensen ontmoet die geacht worden wijze leiders te zijn, rolmodellen en experts die jou teleurgesteld laten voelen in hun leiderschap.
Ze begrijpen je niet, of nog erger ze denken misschien dat er iets mis is met jou.

De 3e fase is dat hij wordt gepest en belachelijk en beoordeeld word.
Zo gaan zijn dagen in het dagelijkse leven waar hij opgroeit met iedereen die hem uitlacht.
Er word naar hem gepikt en kippen slaan naar hem. Het meisje wat het pluimvee voerde, schopte hem op een dag zo hard dat hij uiteindelijk besloot om weg te rennen.
De wegloopfase van het weten dat je belachelijk wordt gemaakt en dan verlaat je het gebouw als het ware.
Soms loop je fysiek weg maar het kan ook zijn dat je in een masker fase terecht komt.
Bepaalde delen van je zelf sluit je af en schakel je uit. Deze fase is verdovend en afstandelijk. Je intuïtie, je inzicht en gevoeligheid schakel je uit.
Wat gebeurd er dan?

Het eendje komt bij een andere vijfer terecht met wilde eenden.
Daar word hem verteld dat hij lelijk is maar het oke is zolang hij maar niet met 1 van hun trouwt. Een pijnlijk moment
Een moment waarop we van 'misbruik' naar getolereerd worden, maar niet volledig geaccepteerd.
Herken je die momenten bij jezelf?
Wat gebeurd er als je jouw superkracht uitschakelt of verwerpt, en je ervoor kiest om erbij te horen, want daar verlang je zo naar.

De volgende fase is die van het bloedbad.
Zodra het eendje overweegt om te blijven, verschijnen er jagers uit de bosjes en schieten iedereen van de wilde eenden neer, het rode bloed stroomt de vijfer in.

Het eendje zit te trillen in de bosjes.
Hans Christian laat ons zien dat er gevaren schuilen in te blijven bij gevaar en chaos, waar je word getolereerd maar niet omarmd.
Want om daar op die plek te blijven moet je je instincten verdoven. De potentie van het gevaar neemt toe, want je kan niet mee goed zien en voelen wat er echt gebeurd.
Welk gevaar ben jij tegengekomen toen je bleef?

Het eendje vind toevlucht in de volgende fase van zijn reis. Het huisje van de blinde vrouw.
Het warme huisje van de vrouw die slechtziend was. Ze hoopte dat het eendje zou blijven om eieren te gaan leggen die ze nodig had.
Met als boodschap, je mag blijven als je word wat eigenlijk onmogelijk is om te worden.
Hier in dit huisje verblijven veel (11)mensen een tijdje. Zie het als een kruispunt tijdens je reis.
Je gaat van wel getolereerd worden, maar zonder echt gezien te worden. Je doet je best om het kostuum niet aan te trekken.
Mensen vragen je iets te geven wat je niet kan geven, ondanks dat je het wel wilt.
En moeilijke fase waarin de maatschappij ons leert om in deze fase te blijven zitten (broeden).
Het kostuum aan te trekken en je voor te doen als iemand die je niet bent. Want zo krijg jij verkering en word je populair en zal je succesvol zijn.

De volgende fase van instinct.
Het eendje blijft een tijdje rondom het huisje bij een kat en hen die er al een hun hele leven wonen. Hij vertelt van zijn verlangen om te schommelen in het water, en het water van zijn vleugels af te zien stromen als hij zijn kopje onder water steekt.

Hij is aan het dromen en fantaseren, een instinct dat van binnenuit komt.
De kat en hen vinden het maar belachelijk, hij moet maar stoppen met zo te zijn en maar gewoon moet spinnen en eieren leggen. De enige dingen die waardevol zijn in deze wereld.
Je probeert het maar je kan je instincten niet meer onderdrukken, ze zullen weer opduiken.
Mensen zullen zeggen dat je onverantwoordelijk bent of waanideeën hebt. Maar jouw verlangen is groter dan het onderdrukken.
Het dappere moment van het eendje dat hij eindelijk opstaat en zegt; je begrijpt me niet, ik moet de wereld weer in. Hij kiest voor het onbekende, voor het enge boven het comfort. Hij kiest voor zijn authenticiteit van wie hij is versus de zekerheid van comfort.

De volgende fase is eenzaamheid.
Hij leeft alleen in het wild nadat hij het huisje heeft verlaten.
Op een dag verscheen er een grote zwerm prachtige vogels uit de struiken, ze spreidden hun prachtige vleugels en ze stegen op, hoger en hoger, de zonsondergang tegemoet naar warmere klimaten.
Hij voelde een vreemde sensatie in hem en draaide zichzelf rond in het water als een wiel, zijn nek uitstrekkend naar hen en ieder ander om te huilen. Het maakte hem dat hij zich vreemd voelde en een beetje bang.
Er zal een tijd zijn in jouw leven dat je je alleen zult voelen, dat je nooit het contact zal voelen of de vriendschap. Als jij het kan toestaan om in dit ongemak te zijn en het alleen zijn te voelen, als even één individu. Zal je een glimp opvangen van wie jij bent en waar je thuis hoort.
Een kleine glimp maar groot genoeg om je verder te dragen op je reis.

De volgende fase: er is geen weg terug.
De winter was zeer koud en het eendje bevroor in het meer. Een voorbij reizende boer had medelijden met hem en bevrijdde hem en bracht hem naar huis naar zijn kinderen.
De warmte van het huisje bracht hem weer tot leven. Maar hij voelde zich bang en hij had het gevoel dat de kinderen hem kwaad zouden doen.
Hij schrok toen ze met hem wilden spelen en hij vloog door de kamer en sloeg net zijn vleugels tegen de muur en brak het servies. De vrouw klapte met haar handen, zodat hij zou stoppen met zo belachelijk en chaotisch te doen.
Het eendje ontsnapte het huis uit.
Er is geen weg terug, als je eenmaal die glimp hebt opgevangen van wie je zou kunnen worden en wie je eigenlijke bent, dan kan je niet meer terug.
Je instincten zijn ontwaakt en dat is best pijnlijk en rommelig. Je bent gevoeliger, meer Intune, bewuster en je reageert sneller en acuter.
Wat vroeger oké was, is niet meer oké als je in een omgeving word gebracht die je probeert je wildheid te temmen. Je kan daar niet overleven.
Het eendje wist het meteen ik ga niet weer naar het huisje van de blinde vrouw terug.
Hier vind hij zijn vleugels en voelt hij zijn kracht. Er bevinden zich geen spiegels om te kijken waar hij zich bevind in de ontwikkeling maar hij realiseert zich dat zijn vleugels groot en sterk zijn. Hij slaat tegen zijn zijkanten en stijgt op, hoger en hoger.
Soms betekend het uitslaan van je vleugels dat je tegen muren botst en het misschien chaotisch kan aanvoelen. Misschien maak je anderen mensen van streek, zelfs de mensen die je hebben geholpen....maar je kan niet, je hebt geen keus. Je moet door.

De fase van getuige zijn.
Het eendje zit in een grote tuin waar hij is aangekomen. Hij is getuige van drie prachtige zwanen die tevoorschijn komen. Ze ritselen met hun veren en kalm en lichtjes zwemmen ze over het water.. Hij herinnert zich deze mooie vogels en voelt zich gelukkiger dan ooit...
Dan zegt het eendje; ik zal naar deze koninklijke vogels vliegen en ze zullen mij doden omdat ik zo lelijk ben en ik omdat ik ze durf te benaderen. Maar het maakt niet uit, want het is beter om door hun gedood te worden dan gepikt door de eenden, geslagen door de hennen en rondgeduwd door het meisje die daar het pluimvee voerde. Hij vliegt naar het water en zwemt naar ze toe, en op het moment dat ze hem zagen openden ze hun vleugels en stormden op hem af. Hij boog zijn hoofd en zei; dood mij. Op het moment dat hij zijn hoofd boog ziet hij de weerspiegeling in het water en realiseert zich dat hij niet langer het grijze, onaangename eendje is. Maar een mooie en sierlijke zwaan.
Hij nadert de helderheid, de grootsheid en het inspirerende. Ook al voelt hij de dreiging.
Wat een metafoor is.
Als hij zegt, dood mij.....moest er iets in hem sterven om zijn grootsheid te kunnen zien.
Dus moest hij het beperkende idee van wie hij was laten sterven, om uiteindelijk de waarheid te kunnen zien van wie hij was.

Laatste fase van erbij horen.
De zwanen omhelzen hem, en de kinderen die de zwanen aan het voeren zijn, komen naar de rand van de vijfer.
Ze zijn zo blij en opgewonden want er is nog een zwaan bij gekomen. De mooiste die ze ooit hadden gezien.
De oude zwanen buigen hun hoofd voor hem, en hij is eindelijk thuis.

Hans laat ons zien en voelen dat de dingen die je denkt dat raar, ongebruikelijk of excentriek aan je zijn. Of de dingen die je denkt dat onacceptabel zijn of juist moet verbergen, juist de dingen zijn die je thuisbrengen.
Soms kan het een leven lang zijn om je dit te herinneren. Voor de 11 is het vaak zo streng en openlijk aanwezig in het leven, dat ze het niet kunnen negeren.
Er word voor je gezorgd in dit nieuwe thuisland.
Ga voor je innerlijke goud en wees het baken van licht voor anderen om ze te helpen herinneren aan het beloofde land.
Sla je vleugels maar uit.

Liefs Christina